Uzm.Dr. Tülay Tüzel Akman
İzmir Tepecik
Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Onkoloji Kliniği

Bir insanın diğer bir kişiye kötü bir haber vermesi her ne konuda olursa olsun, hep zordur ve mecbur kalmadıkça kimse istemez bu işi yapmayı. Hep kısa tutulur bu haberler, üstü örtülür, geçiştirilir. Zaman her şeye ilaçtır denir, hayatın da sonu değildir ya elbet bir çözüm bulunur denir ve teselli verilir.

Düşünün öyle bir mesleğiniz var ki sürekli kötü haberler vermek zorunda kalıyorsunuz. İşte biz onkologlar, çoğu zaman diğer branşlardaki meslektaşlarımızın bile çoğu zaman vermekten çekindiği kötü haberleri hastalarımıza her gün defalarca veriyoruz. İşte tam bu noktada onkologlar, diğer doktorlardan ayrılmaya başlıyor. Hastalarımıza belki de hayatlarının en kötü haberini verirken, ümidin bittiği anda ve ne acıdır ki çoğu zaman ‘hayatın sonu değil’ tesellisini bile veremeyeceğimiz kötü haberleri söyledikten sonra hastalarımızda ümidi tekrar yeşertmek bizim görevimizdir. Ölümün yakınlığının kalplerde hissedildiği ve karşılıklı nefeslerin tutulduğu o derin sessizlik anlarından sonra hastaların ve yakınlarının elinden tutmak, çekip çıkarmak onları dipsiz, karamsarlık çukurundan...

Bu gerçekten çok ağır bir manevi yük hepimiz için, fakat zamanla biz onkologlar ölümün derin nefesinin ağırlığını ve yakınlığını hissetmenin verdiği karamsarlıkla baş etmeyi başarıyoruz. Hastalarımızın bu zor anlarında ellerinden tutabilmek için, her geçen gün bir öncekinden sanki daha da güçleniyoruz. Bütün bu yoğun birliktelik ve maneviyat sürecinden sonra da hastalarımızla aramızda çok daha derin ve yoğun bağlar kuruyoruz. İşte birlikte yaşanan bu yoğun manevi süreç nedeniyle belki de onkologlar da hastaları da biraz farklı diğerlerinden…

Biz onkologlar ölümle erken dönemlerde yüzleşiyor, ölümün acısına, kederine şahit oluyor, bu hain pusu kurmuş sinsi düşmanın hayatlara nasıl bir yön verdiğine sessiz tanıklık ediyoruz. Hayatın en zor anında şahit olduğumuz bu hayat hikayelerinden farkında olmadan kendi hayatlarımıza dair çıkarımlar yapıyoruz